اسپیس ایکس به ماه نمی خورد/ باز پای چین در میان است

بیل گری، ستاره شناس، که نقش کلیدی در تشخیص برخورد داشت، شنبه، 12 فوریه گفت که در شناسایی موشک اشتباه کرده است.

او می‌گوید این موشک می‌تواند بخشی از موشک Long March3C 3C چین باشد که در جریان ماموریت Changhai 5-T1 در اکتبر 2014 به ماه پرتاب شد. این موشک بر روی فضاپیمای چانگهای 5 فرود آمد که نمونه های ماه را در سال 2020 به زمین بازگرداند.

گری پروژه پلوتو را مدیریت می کند، یک نرم افزار ردیابی پرکاربرد برای اجرام نزدیک به زمین، سیارک ها و دنباله دارها. او روز شنبه پس از دریافت یادداشتی از مهندس آزمایشگاه جت JonGiorgini ناسا، این اصلاح را در وب سایت خود منتشر کرد.

جورجینی صبح شنبه نامه ای به گری نوشت و توضیح داد که فضاپیمای DSCOVR به ماه نزدیک نیست، بنابراین برخورد بخشی از آن به ماه عجیب خواهد بود. با این حال، این بخش از موشک، صرف نظر از منشا آن، همچنان در راه برخورد با ماه است و انتظار می‌رود در روز چهارم مارس (14 اسفند) ساعت 7:25 دقیقه به وقت شرقی (15:55 تهران) باشد. برای پنهان کردن نیمه ماه پنهان . این رویداد از روی زمین قابل مشاهده نخواهد بود.

گری در وب سایت خود توضیح می دهد که چرا در شناسایی پرتابه اشتباه کرده است.

او می نویسد: «بعد از دیدن ایمیل جان، شروع به مرور آرشیو ایمیل خود کردم تا بفهمم چرا اولین بار هفت سال پیش آن را به عنوان بخشی از موشک DSCOVR شناسایی کردم. من این کار را با اطمینان کامل انجام دادم تا ثابت کنم این شی بخشی از پرتابه DSCOVR است.

او از داده های پروژه بررسی آسمان کاتالینا استفاده کرد که به طور معمول اجسام نزدیک به زمین را برای ارزیابی تهدید آنها بررسی می کند. این پروژه یک ماه پس از پرتاب DSCOVR یک شی به نام “WE0913A” پیدا کرد که در ابتدا تصور می شد یک شی فضایی طبیعی است.

اندکی پس از آن، یک ستاره شناس برزیلی در یک کنفرانس خبری گفت که این شیء به دور زمین می چرخد، نه خورشید، که نشان می دهد ممکن است یک شی ساخته دست بشر بوده باشد. گری و سایر محققان پس از صحبت با یک ستاره شناس دریافتند که WE0913A دو روز پس از پرتاب DSCOVR از کنار ماه عبور کرده است.

گری ادامه داد: من و گری شناسایی این شی را به عنوان مرحله دوم موشک فالکون 9 تایید کرده ایم. این جسم درخششی را داشت که انتظارش را داشتیم و در زمان مناسب ظاهر شد و در مدار قابل قبولی در حال حرکت بود. اما او خاطرنشان کرد که این شواهد تصادفی است نه قانع کننده.

سپس به چیزهای عجیبی در مورد مدار “WE0913A” برخوردم. از آنجایی که هیچ مانوری انجام نشد، موشک باید قبل از عبور ماه در مدار عجیبی به دور زمین قرار می گرفت. گری در ابتدا فکر می کرد که این تغییرات می تواند به دلیل نشت سوخت باقی مانده در موشک باشد که در بین موشک های قدیمی بسیار رایج است. با این حال، چنین تغییر مسیر DISCOVR به مقدار غیرعادی سوخت نیاز داشت، اگرچه هنوز امکان پذیر بود.

گری می‌گوید: «من در آن زمان راه DISCOVR را نمی‌دانستم و گذر از کنار ماه محتمل به نظر می‌رسید. اما پس از دریافت ایمیل، او به دنبال شواهدی بود مبنی بر اینکه شی دیگری کمی قبل از مارس 2015 به مداری پرتاب شده است که چندین فضاپیما می توانستند به آن برسند. این تلاش او را به Chang’e 5 T1 هدایت کرد. اگرچه شواهد قانع کننده نیستند.

اما آیا این اولین بار است که بقایای یک موشک به ماه برخورد می کند؟

مسلم است که موشکی که به ماه اصابت می کند بیشتر از سوختن در جو زمین و انتشار ذرات اکسید فلزی دوستدار محیط زیست است. ماه فاقد جو است، بنابراین نمی تواند از خود در برابر برخورد زباله های فضایی محافظت کند و برخورد این اجرام باعث ایجاد یک دهانه بر روی آن می شود.

ماه گذشته، مدارگرد شناسایی تصویری از یک دهانه 19 متری در مریخ گرفت که در مارس 2013 هنگامی که یک سیارک 500 کیلوگرمی 10 برابر سریعتر از یک موشک برخورد کرد، شکل گرفت. صدها برخورد جزئی در دهه گذشته رخ داده است.

برخورد قریب الوقوع در نیمه پنهان ماه رخ می دهد، بنابراین ما نمی توانیم آن را مشاهده کنیم، اما فضاپیماهایی که به دور ماه می چرخند می توانند از دهانه ای که پس از برخورد تشکیل شده است تصویربرداری کنند. این قبلا اتفاق افتاده است، بنابراین ما می دانیم که چه چیزی را انتظار داریم.

به عنوان مثال، راکت های فاز بالایی که در ماموریت فرود آپولو به کار رفته بودند، که به طور قابل توجهی بزرگتر بودند، نیز به ماه برخورد کردند تا ارتعاشات خود را با لرزه نگارهایی که روی ماه قرار داده بودند ثبت کنند و لایه های داخلی ماه را مطالعه کنند. لرزه نگارهای آپولو مدت زیادی است که خاموش شده اند و مشخص نیست که آیا لرزه نگارهای چینی Changi 4 قادر به ارائه اطلاعات مفید خواهند بود یا خیر.

در سال 2009، در طی ماموریت LCROSS ناسا، فضاپیما با برنامه ریزی قبلی به سطح ماه برخورد کرد و ذرات از تأثیر تخمین های میکروسکوپی ساخته شدند.

آلودگی بیولوژیکی

با توجه به موارد فوق، ایجاد یک افتتاحیه جدید جای نگرانی نیست. در حال حاضر حدود نیم میلیارد دهانه در ماه با قطر 10 متر یا بیشتر وجود دارد. یکی از مواردی که باید نگران آن بود، آلودگی ماه به میکروب‌ها یا مولکول‌های زنده است که می‌توان آن را شواهدی از حیات باستانی در ماه در آینده در نظر گرفت.

اکثر کشورها متعهد به رعایت دستورالعمل های حفاظت از سیارات و به حداقل رساندن خطر انتقال آلودگی بیولوژیکی از زمین به سیارات دیگر هستند.

این مهم هم از نظر اخلاقی و هم علمی است. قسمت اخلاقی این است که درست نیست اکوسیستمی را که ممکن است در سیارات دیگر وجود داشته باشد با فرستادن موجودات زمینی به آن سیاره به خطر بیندازیم و بخواهیم شرایط طبیعی سیارات دیگر را به صورت علمی مطالعه کنیم و آنها را آلوده نکنیم، ناخواسته به خطر بیاندازیم یا نابود کنیم.

بزرگترین نقض دستورالعمل های کمیته تحقیقات فضایی در سال 2019 زمانی رخ داد که یک ساکن سطح اسرائیل که نمونه هایی از دایناسورها و هزاران خرس آبی را حمل می کرد به ماه برخورد کرد. این موجودات نیم میلی متری می توانند در خلاء زنده بمانند، اما فعال نخواهند بود. این موجودات و میکروب ها که احتمالاً در روده آنها زندگی می کنند، اکنون در محل سقوط پراکنده شده اند.

به احتمال زیاد هیچ یک از آنها به منطقه ای نمی رسند که در آن آب کافی برای بازسازی و فعال شدن وجود دارد، اما ما نباید این خطر را بپذیریم.