خبرنگار آمریکایی در شورای امنیت: چرا ما نابودی هسته‌ای را تحریک می‌کنیم؟
مکس بلومنتال، خبرنگار آمریکایی و موسس وب‌سایت خبری گری‌زون (Grayzone) به نقش کمک‌های نظامی آمریکا به اوکراین در شعله‌ور کردن تنش‌ها با روسیه پرداخت و از انگیزه‌های واقعی حمایت واشنگتن از جنگ نیابتی کی‌یف گفت.
به گزارش مجله تفریحی زیباروز، مکس بلومنتال در شورای امنیت سازمان ملل اظهار کرد: «من اینجا نه تنها به عنوان یک روزنامه‌نگار با بیش از ۲۰ سال تجربه در پوشش سیاست و درگیری در قاره‌های مختلف حضور دارم، بلکه به عنوان یک آمریکایی که توسط دولت خویش مجبور به تامین سرمایه یک جنگ نیابتی شده، هستم؛ جنگی که تهدیدی برای ثبات بین‌المللی و منطقه‌ای محسوب می‌شود.
همزمان با اینکه ارتش اوکراین وارد سومین هفته ضدحملات خود شده، تلویزیون سی‌ان‌ان اعلام کرده که این کشور انتظارات لازم را برآورده نکرده است و حتی خود ولودیمیر زلنسکی، رئیس‌جمهوری اوکراین می‌گوید که این ضدحملات کندتر از آنچه تمایل داشت، پیش می‌رود.
از طرفی همزمان با عدم موفقیت ارتش اوکراین در شکست خط دفاع اصلی روسیه، سی‌ان‌ان گزارش داد که تا تاریخ ۱۲ ژوئن، کی‌یف ۱۶ خودرو زرهی ساخت آمریکا را از دست داده است.
بنابراین در این شرایط پنتاگون چه کار کرد؟ به راحتی یک لایحه‌ای را برای پرداخت‌کنندگان سطح متوسط مالیات مثل خود من وضع کرد و از این طریق ۳۲۵ میلیون دلار دیگر کسب کرد تا جایگزین تسلیحات منهدم شده اوکراین بکند.
همانطور که پیرامون سیاست ایالات متحده توضیح دادم، واشنگتن بودجه نامحدودی را برای یک جنگ نیابتی با یک قدرت هسته‌ای در یک سرزمین خارجی در اولویت قرار می‌دهد و این درحالیست که زیرساخت‌های داخلی ما جلوی چشمانمان از بین می‌روند.
همچنین ارزیابی‌های ما و وب‌سایت گری‌زون افشا کرده که پنتاگون قرار دادی را به ارزش ۴.۵ میلیون دلار با شرکت “آتلانتیک دایوینگ ساپلای” منعقد کرده تا بدین ترتیب تجهیزات انفجاری نامشخصی را به اوکراین ارسال کند.
در واقع بیشتر کمک‌های نظامی و انسانی به اوکراین به سادگی نابود شده‌اند. سال گذشته میلادی، سی‌بی‌اس نیوز به نقل از رئیس یک موسسه حامی زلنسکی در اوکراین نوشت که تنها ۳۰ درصد از کمک‌ها به خطوط مقدم در اوکراین می‌رسند.
دولت جو بایدن، رئیس‌جمهوری آمریکا نه تنها می‌داند که قادر به ردیابی و کنترل این تسلیحات به اوکراین نیست بلکه می‌داند که در حال تشدید یک جنگ نیابتی علیه بزرگترین قدرت هسته‌ای جهان (روسیه) است؛ قدرتی که جرئت پاسخ‌دهی به همان اندازه را دارد.
ما می‌دانیم که آن‌ها چنین چیزی را می‌دانند زیرا اگر به سال ۲۰۱۴ برگردیم، باراک اوباما رئیس‌جمهوری وقت آمریکا درخواست‌هایی را مبنی بر ارسال تسلیحات مرگبار به کی‌یف رد کرد و همزمان روزنامه وال استریت ژورنال گزارش داد که “اوباما نگرانی و دغدغه‌ای دارد که ارسال تسلیحات به اوکراین تنش با مسکو را تشدید خواهد کرد و واشنگتن را وارد یک جنگ نیابتی می‌کند.”
وقتی دونالد ترامپ در سال ۲۰۱۷ رئیس‌جمهور شد، سعی داشت سیاست اوباما را دنبال کند اما به زودی لقب “عروسک خیمه‌شب بازی روسیه” را دریافت کرد زیرا از ارسال موشک‌های جاولین ریتون به ارتش اوکراین خودداری کرده بود.
همانطور که آنگلا مرکل، صدراعظم سابق آلمان اشاره کرده بود، همزمان با اینکه تسلیحات ساخت آمریکا به خطوط مقدم در دونباس رسیدند، غرب پیمان مینسک را زیرپا گذاشت و به اوکراین زمان داد تا خود را مجهز کند.
چرا ما (آمریکا) چنین کاری می‌کنیم؟ چرا ما از طریق سرازیر کردن تسلیحات پیشرفته به اوکراین و خرابکاری مذاکرات در هر مرحله از آن، نابودی هسته‌ای را تحریک می‌کنیم؟
بارها جملاتی را از سناتورهای آمریکایی از قول جو بایدن شنیده‌ایم مبنی بر اینکه “اوکراین عملا در جنگ با آزادی و دموکراسی است. درنتیجه ما باید تا زمانی که جنگ ادامه دارد، به اوکراین تسلیحات ارسال کنیم.” طبق این منطق، هرکسی که با کمک‌های نظامی به اوکراین مخالف است، با دفاع از دموکراسی نیز مخالف است.
بنابراین دموکراسی در تصمیمات ولودیمیر زلنسکی دقیقا کجاست؟ رئیس‌جمهوری که احزاب اپوزیسیون را ممنوع می‌کند، رقیب سیاسی ارشد خود را به زندان می‌اندازد، به کلیسا ارتودوکس حمله و کشیش کلیسا را دستگیر می‌کند. دموکراسی برای دولت اوکراین در دستگیری گونزالو لیرا، شهروند آمریکایی برای پرسشی درباره تلاش‌های جنگی‌شان کجاست؟ دموکراسی زلنسکی در تصمیم اخیرش مبنی بر تعلیق انتخابات ریاست‌جمهوری ۲۰۲۴ در اوکراین به دلیل قانون حکومت نظامی کجاست؟
سناتور لیندسی گراهام توضیح ترسناک اما درستی را درباره ارسال میلیاردها تسلیحات به اوکراین ارائه داده است. او طی سفیر اخیرش به کی‌یف و دیدار با زلنسکی گفت که “روس‌ها در حال مرگ هستند و این بهترین پولی است که ما تا به حال خرج کرده‌ایم.”
در اصل گورستان‌های نظامی اوکراین تقریبا به همان سرعتی در حال گسترش هستند که مدیران لاکهید مارتین، ریتون و پیمانکاران شرکت بلت‌وی که از دومین سطح بالای هزینه‌های نظامی از زمان جنگ جهانی دوم سود و منفعت می‌برند. این‌ها برنده‌های واقعی جنگ نیابتی اوکراین هستند. نه اوکراینی‌ها، نه آمریکایی‌ها و نه روس‌ها و حتی اروپای غربی. برنده‌ها امثال آنتونی بلینکن وزیر امور خارجه آمریکا هستند که از قراردادهای دولتی با شرکت‌های اطلاعاتی و تسلیحاتی سود می‌کند. همچنین لوید آستین وزیر دفاع آمریکا و عضو سابق و احتمالا آتی هیات اعضای ریتون که منفعتی در این شرکت‌ها دارد. این‌ها برنده واقعی این جنگ نیابتی هستند.»
انتهای پیام