زیردریایی هسته‌ای روسی ۲ بار غرق شد!

به گزارش مجله تفریحی زیباروز، در سال ۱۹۸۳ میلادی در بحبوحه تنش‌های شدید بین ایالات متحده آمریکا و شوروی، زیردریایی کی-۴۲۹ با عجله و با خدمه‌ای بی‌تجربه به کار گرفته شد. اما هنگامی که این زیردریایی به زیر آب رفت، مشکلی رخ داد و باعث ورود آب به آن شد و ۱۶ نفر جان باختند.

بر اساس گزارش یورونیوز، اگرچه که این زیردریایی غرق شد، اما در نهایت دوباره سرپا شد و به خدمت بازگشت، اما در سال ۱۹۸۵ دوباره غرق شد. این حوادث که تقلای اتحاد جماهیر شوروی برای حفظ دارایی‌های نظامی خود را برجسته می‌کرد بر خطرات ناشی از فشارهای ناشی از جنگ سرد نیز صحه می‌گذاشت.

کلاس چارلی از کجا سر در آورد؟

کلاس چارلی سومین زیردریایی از کلاس زیردریایی‌های با قابلیت شلیک موشک کروز (SSG) بود که توسط اتحاد جماهیر شوروی به کار گرفته شد و دومین زیردریایی بود که از نیروی محرکه هسته‌ای (SSGN) استفاده می‌کرد.

نیروی دریایی شوروی انتظار داشت از SSG و SSGN ها برای حمله به اهداف زمینی آمریکا، با کلاهک‌های متعارف و هسته‌ای علیه شهرها و پایگاه‌های دریایی استفاده کند.

در آن زمان، موشک‌های کروز فاقد سیستم‌های هدایت پیشرفته بودند که هدف قرار دادن مناطق داخلی را غیرممکن می‌کرد. با این حال، پیشرفت‌ها در فناوری آشیانه‌یابی راداری، همراه با بهبود قابلیت‌های موشک‌های بالستیک، در نهایت شوروی را قادر ساخت تا در مورد استفاده استراتژیک از موشک‌های کروز دوباره مفهوم‌سازی کند.

زیردریایی‌های کلاس «اکو ۲- Echo II»، سلف بلافصل چارلی‌ها، در درجه اول با هدف انهدام کشتی‌ها طراحی شده بود تا اینکه بخواهد زیردریایی‌ها یا اهداف زمینی را هدف قرار دهد. بنابراین، به دلیل سر و صدای این زیردریایی‌ها، موشک‌های ضد کشتی مورد توجه شوروی قرار گرفت. با این حال، روس‌ها تردید داشتند که این زیردریایی‌ها به اندازه کافی بتوانند به کشتی‌های بزرگ آمریکایی نزدیک شوند تا بتوانند به طور موثر از موشک‌های اژدرها استفاده کنند.

اینگونه شد که اولین زیردریایی کلاس چارلی که در اوایل دهه ۱۹۶۰ توسعه یافت، در اواخر سال ۱۹۶۷ وارد خدمت شد. این زیردریایی‌ها با وزن ۴۹۰۰ تن و توانایی رسیدن به سرعت ۲۴ گره، به موشک  پی-۷۰ مجهز شدند. این موشک مادون صوت می‌توانست یک کلاهک معمولی یا یک کلاهک هسته‌ای ۲۰۰ کیلوتنی با برد تا ۶۰ کیلومتر را حمل کند.

موشک پی-۷۰ برد نسبتاً کوتاهی داشت که می‌توانست آن را در محدوده شناسایی و حمله نیروهای ضد زیردریایی ناتو، قرار دهد. با این حال، به دلیل مشکلات در توسعه یک موشک جدید و پیشرفته‌تر، طراحان مجبور شدند به این برد کوتاه تر بسنده کنند. علیرغم این محدودیت، همین واقعیت که این زیردریایی‌ها می‌توانستند از زیر آب موشک شلیک کنند چالش‌های جدیدی را برای برنامه‌ریزان ناتو ایجاد کرد.

۵۸۵۸