مجله تفریحی زیباروز – در حاشیه؛ «میرآباد» چابهار
یکی از مهم ترین چالش های شهرنشینی در بسیاری از کشورهای جهان به ویژه در کشورهای در حال توسعه، پیدایش محله های حاشیه شهرها در شهرها است. این حاشیه نشینی پیامد رشد سریع و بی برنامه شهرها در بسیاری از این کشورهاست. این موضوع در کشور ما نیز وجود دارد و امروزه علاوه بر کلانشهرهای کشور، حتی در بسیاری از شهرهای متوسط مانند چابهار نیز با این پدیده مواجه هستیم.
چابهار یکی از زیباترین شهرهای جنوب شرقی ایران در سیستان و بلوچستان در سواحل مکران و اقیانوس هند است. به دلیل جاذبه های بی نظیری که در این شهر بندری وجود دارد، آن را «بهشت» جنوب ایران نامیده اند. اسکله آن قابلیت پهلوگیری کشتی های خارج از کشور را دارد و بزرگترین منطقه آزاد ایران محسوب می شود. بندر چابهار به دلیل موقعیت استراتژیک خود که نزدیکترین فاصله به آبهای شرقی شرق ایران (پاکستان، افغانستان و هندوستان…) دارد، از اهمیت بالایی برخوردار است.
متاسفانه تنها بندر اقیانوسی کشور بزرگترین حومه کشور است. بیش از 60 درصد از 120000 نفر ساکن آن در حومه شهر زندگی می کنند و در سکونتگاه های غیررسمی بدون برق، آب، سرویس های بهداشتی، مدارس و سایر امکانات زندگی می کنند. با شروع سال‌های خشکسالی، درآمد ساکنان سیستان و بلوچستان عملا کاهش یافته و باعث شده بسیاری از مردم این منطقه برای کسب درآمد به شهرها مهاجرت کنند. شهر چابهار نیز اولین کشور حاشیه‌نشین کشور است. به گفته مسئولان، 60 درصد جمعیت این بندر در 330 هکتار زمین در حاشیه شهر از جمله مناطق جنگلک، کمبرامورآباد، رامین، عثمان آباد، میرآباد و نوک آباد زندگی می کنند. منطقه میرآباد که بیش از هزار خانواده در کلبه و آلونک بدون امکانات اولیه مانند آب آشامیدنی، برق، گاز و فاضلاب زندگی می کنند. خانواده هایی که نه تنها خانه ندارند، بلکه شناسنامه هم ندارند.